Stichting Hoogvliegers heeft Uw hulp nodig

Ik ben forum moderator bij ATCBOX.
ATCBOX (www.atcbox.com) is sponsor van de Stichting Hoogvliegers. Ik kende deze stichting niet, maar als mens en vader van twee gezonde kinderen, steun ik dit initïatief voor de volle 100%!!!
Als toekomstig vrijwilliger bij aankomende events voel ik me geroepen om "de boodschap" van de Stichting Hoogvliegers verder uit te dragen.
Waarom?
Leest U a.u.b. onderstaande tekst door en doneer, meldt U aan en wordt lid. Dank

*******************************************************************





Doelstelling van de Stichting Hoogvliegers:

Het vliegen met chronisch- en terminaal zieke kinderen.

Uitvoering:

De kinderen worden vanaf hun (verpleeg)huis opgehaald en, indien nodig met aangepast vervoer, naar het dichtstbijzijnde vliegveld gebracht.
Daar zal een vlucht worden gemaakt van ongeveer 45 minuten. Hierbij zullen ze ook in de gelegenheid worden gesteld om zelf het vliegtuig te besturen.

Indien het weer het toelaat zullen elke dag, het hele jaar door, deze vluchten worden uitgevoerd, vanaf elk vliegveld(je) in Nederland.

Gevlogen zal worden door professionele beroepsvliegers, in hun eigen tijd en op basis van vrijwilligheid, echter zonder dat sprake is van vrijblijvendheid. Op termijn zal worden gestreefd naar personeel in vaste dienst. Aan boord zal een aantal kleine camera-tjes worden geïnstalleerd, naar binnen en naar buiten gericht, voor het maken van opnamen. Zo snel mogelijk zal een DVD worden aangeboden om met familie en bekenden te bekijken.

Beoogd resultaat:

Deze chronisch- en terminaal zieke kinderen, die dagelijks een strijd leveren waar velen geen besef van hebben, iets speciaals bieden dat zelfs voor ‘gewone’ kinderen niet is weggelegd.

Benodigd:

Financiële middelen om, voor permanent gebruik, één of meerdere vliegtuigen in te zetten. Deze financiële middelen zullen door sponsors worden geleverd.
Momenteel wordt de mogelijkheid onderzocht om een vliegtuig aan te schaffen waarmee ook kinderen die op een brancard liggen een vlucht kan worden aangeboden.

Budget:

Per kind is gemiddeld € 100,= benodigd per vlucht (afhankelijk van het type vliegtuig waarmee wordt gevlogen). Per jaar wordt 300-500 kinderen een vlucht aangeboden. Benodigd budget is € 50.000,= per jaar.

Daarnaast bedraagt de aanschaf van een ambulance-vliegtuig ongeveer € 150.000,=. Dit is een éénmalige investering; de exploitatiekosten bedragen ongeveer € 25.000,= per jaar.


Indien u de stichting Hoogvliegers wilt sponsoren of een donatie wilt overmaken dan kan dit naar:

rekening 1372.80.637 (Rabobank)
t.n.v. Stichting Hoogvliegers
Wassenaar

KvK nummer: 27306064
Akte van oprichting: 25-09-2007
Eerste inschrijving in het Handelsregister: 02-10-2007



ELKE EURO GAAT DE LUCHT IN!

--------------------------------------------------------------------------------

De Stichting Hoogvliegers wordt door de belastingdienst aangemerkt als een goeddoelinstelling, ook wel Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) genoemd.

De fiscale voordelen zorgen ervoor dat er meer geld overblijft om aan ons doel te besteden. De schenkers en erflaters stellen dat altijd zeer op prijs!

De gevolgen voor de heffing van het successie- en schenkingsrecht zijn hierdoor voor de Stichting Hoogvliegers namelijk veel gunstiger dan voor een 'gewone' stichting of vereniging.

Kort gezegd: de "Rangschikking ANBI" zorgt ervoor dat met uw donatie zoveel mogelijk wordt gevlogen, en dat er zo weinig mogelijk geld naar de Belasting gaat!

Klik op Stichting Hoogvliegers of één van de banners om naar de website te gaan.

Probleempje met de weblog

Het lijkt alsof de linker sidebar nu helemaal onderaan staat... hmm oeps.. iets met het sjabloon wat niet deugt ofzo.....

Ik zal wel even kijken of ik het nog gefixed krijg, ik heb namelijk thuis wat problemen met de PC, moederbord of processor is toasted, één van twee.

Tot na de reparaties

EDIT ... PROBLEM FIXED

Het probleem lag hem waarschijnlijk in de vorige blog die iets geks deed met het sjabloon, ik vermoed door de foto's... Tekst alvast gekopieerd, de foto's komen zo nog gecorrigeerd geupload

********

Want ik ben al druk bezig geweest uit de eerste 4 dagen alvast een eerste selectie te maken uit de honderden foto's die we gemaakt hebben die dagen!

Om maar even wat voorbeelden te geven,
6 oktober de vlucht naar San Francisco




en van 7 oktober in Monterey het Aquarium





en van 8 oktober via Santa Barbara naar Carpinteria





en van 9 oktober op bezoek bij de LAPD en de rit naar Palm Springs




Dus je ziet, het is niet doodgebloed alhier, blijf plakken dus op de weblog ;)

Meer foto's van de volgende dagen worden zo spoedig mogelijk ge-upload! En natuuuuuurlijk gaan we NIET alle foto's laten zien, dat zouden er teveel zijn! Maar een gezonde selectie mag verwacht worden!

Dus, bekijk ze allemaal via

DEZE LINK (klik maar hierop)

Viel Spass damit!!

Groetjes
Ursula en René

zo, dat was even bijkomen hoor!!

Woensdagochtend, nachtdienst nummer 1 op het werk, wakker sinds 04.00 lokale Schipholtijd en na een paar pittige jetlag-dagen kom ik langzaam weer (zelfs mét zo'n nachtdienst) weer terug in het ritme.
Ursula niet.
Die heeft sinds de terugkeer ontzettende last van de jetlag, slapen, niet slapen, half wakker, zombie-modus, noem maar op! Op de bank in slaap vallen, midden in de nacht wakker blijven, het hele circus!
Blij dat ze nog een weekje bij me is, om uit te rusten en bij te komen van die jet-lag!

De foto's van 2 en half dagje San Francisco had ik nog beloofd, MAARRRR die kan ik nu niet uploaden hier op het werk natuurlijk gekkies, tssssss, dat snáp je toch wel? :P
Die komen nog, morgenmiddag ná mijn bijkom-dutje als de tweede nachtdienst me niet te zwaar gevallen is.

Over de terugreis nog even kort.
Het vliegen ansich was géén pretje, terug was de beenruimte nog krapper dan heen, nauwelijks eet- en beweegruimte, met zijn 3-tjes op een rij is ellendiger dan met zijn 2-tjes naast elkaar (qua even naar de WC willen of wat bovenuit pakken), het enige voordeel was dat we terug maar 9 uur vliegen hadden tegenover bijna 11 uur op de heenweg. De wind in de rug deed zijn best zullen we maar zeggen.

Na een bijna turbulent-loze vlucht landden we net voor 9 uur 's ochtends afgelopen zondag de 28e weer op Schiphol, de 18R of Polderbaan genoemd.
En wéér (net als op de heenweg) stond de hele Jumbo-inhoud direct op de 2 benen als kippen zonder kop maar met bagage te wachten totdat de deuren opengingen. De snelheidsborden 50 knipperden boven de gangpaden als was het de A1 in de ochtend.
Urs en ik bleven weer gewoon lekker wachten tot iedereen zo'n beetje weg was en dat beviel wéér prima :D
De stewardessen stonden nog nét niet wijzend op de horloges ons boos aan te kijken maar de nep-glimlach moest er nu extra hard uitgeperst worden "Daaaag, tot ziensssss"....
Gewoon dus RRRRRustig aan als laatste de kist uit, via een dubbele Samson Mild bij het "hier mag je roken-café" langs de Marechaussee, zonder problemen de bagage van de band pakken (alleen die van ons draaiden nog de rondjes de rest was al weg) en ook zonder problemen met de Jack in de koffers de douane door, die hadden natuurlijk niemand meer uit die hele KLM606 verwacht na een half uur toen de hele stoet al gepasseerd was!!

Rustig aan een plekkie bij de Delifrance opgezocht, (echte) koffie en thee met peukie erbij, nog ad-hoc een taxi geregeld (wat we dus nog hadden WILLEN doen in de States maar waar we dus óók niet aan toegekomen waren) die er redelijk vlotjes was, wát een verrassing en toen op weg naar huis. En toen kakten we in, in de taxi al.... Kadéng! Daar was de eerste mokerslag qua slaap.
Nederlandse tijd 11 uur maar het lichaam stond nog 9 uur vroeger (wintertijd meegerekend)

De thuiskomst was fijn, 2 prachtige tekeningen van mijn kids begroetten ons vanaf de huiskamerdeur, ons weer verwelkomend thuis!! Dank je wel Larissa en Jaimon!XXX!!

En toen!
Toen!
Toen was er.... Senseooooooooooooooooooooooooo!! Extra dark Roast !!
En dat hebben de darmen later die dag ook geweten hoor hahaha! Alle keren dat het niet lukte in de USA te ..... kroketten... lukte nu prima, 2x maar, maandag was beter, 4x een goulashkroket gelegd. HEERLIJK, de darmpjes weer leeg, weer RUIMTE voor Nederlands voer!! :P

Qua slapen, zoals gezegd, kwam de knaller zondag wat later toen we op de bank zaten, om half 12 gingen we liggen omdat het niet meer te houden was en om kwart voor vier (Wekkertje gezet) stonden mijn ouders met de kids voor de deur HARTSTIKKE FIJNNNN om de kids weer te zien na ál die tijd!

Ursula bleef nog even liggen (niet wakker te krijgen) en die nacht daarop begon voor haar dus de ellende met het in brokjes gaan slapen, dat hield dus tot gisteravond, dinsdag, nog steeds aan.
Ik hoop dat het haar gelukt is de hele nacht wel te slapen om terug te komen in het ritme, ik zit hier nu net tegen kwart over 6 's ochtends in het laatste stukkie nachtdienst.
Nog een klein half uurtje en dan verwacht ik de ochtenddienst binnen.

Dan ga ik op huis aan, de maag gevuld met Oerhollandse Stroopwafels, Krentebollen met Old Amsterdam kaas..... én... een blikje "root-beer"..
Tóch nog wat Amerikaans genuttigd deze nacht ;)

Voor U allen, een prettige dag, en de foto's die KOMEN écht!!

Ciao!

Nou, over en uit

Het is gebeurd, het is gedaan.
3 Weken USA zijn achter de rug, we maken ons klaar voor vertrek.
Nou ja, klaar... klaar... ;) Ursula zit nog half duf een shaggie te draaien en ik veeg de slaap nog uit mijn ogen.
Half 10 USA San Francisco tijd, Half 7 's avonds Nederlandse tijd.

We gaan straks na het ontbijt nog even de auto met een doekje of tig schoonpoetsen (een niet-roken auto waarin wel gerookt is, dat krijg je met speciale auto-doekjes vást wel schoon...) en dan zijn we er klaar voor.
Gisteren in het vorige hotel al alles ingepakt, herschikt, verherschikt, herveringepakt en dan maar hopen dat die koffers niet te zwaar zijn :P

Nu, hier in het Best Western Grosvenor vlakbij de luchthaven zelf, voor ons de laatste ochtend, de laatste dag in de USA.
Het is best snel gegaan, VEEL kilometers gereden (de teller nog niet afgelezen maar bijna 6000 kilometer dacht ik) veel gezien en ook veel niet gezien maar 3 weken is te kort. Te kort voor alles wat we in de plenning hadden om dat goed te kunnen zien.
3 Weken is óók lang, lang zonder de kids en die zie ik/we gelukkig morgenmiddag weer!

Voor nu, vanuit San Francisco, bedankt allemaal voor het lezen! Na de thuiskomst zal ik , wanneer de jetlag over is, nog foto's naplaatsen van de daagjes in San Francisco zélf natuurlijk.

Van Ursula en mij

Tot over een paar uur, zondagochtend 09.30 ongeveer raken we weer Nederlandse bodem, KL606.

See you then!

Zo, dát is even geleden!!

Ja, geen tijd, geen zin ook, maar vooral druk druk.
Dat drukdruk kwam omdat we op dik een uur heen en terug rijden vanaf Yosemite NP zelf zaten de afgelopen dagen.

Dus tot het donker werd in het park blijven, dan nog eten, op de hotelkamer van alles doen, inpakken, uitpakken etc etc en dan nog tijd aan elkaar besteden, dan laat je de blog schieten!
Maar, fijn dat jullie ons gemist hebben!! :)

Goed, inmiddels is het 4 dagen geleden alweer, dus hoog tijd!
Het is hier in San Francisco nu alweer 12 uur geweest, Urs knapt nog even een uiltje, die sliep vannacht bijna niet (de andere nachten wél weer gewoon goed hoor) vanwege de duffe, muffe, benauwde kamer hier, een tegenstelling met de afgelopen nachten. Een uurtje ZZZZZ doen en dan maak ik haar zo weer wakker.

Een blog gemaakt, foto's geüpload, daar gaan we weer !!

Om te beginnen bij de rit van Topaz Lake naar Yosemite Village.

Het was een uur rijden naar Lee Vining, aan de oostkant van de Tioga Pass. De Tioga Pass road zelf is inderdaad erg mooi! Je ziet heel veel verschillende dingen!

Rots, Berg, Rots, Berg, Rots, Berg, boom, rots, watertje, rots! :)

Voor mij érg leuk was de hoogte die op het bordje bij de toegang stoot... 9945feet.. bijna 3 kilometer hoog! Flightlevel 100 zonder vliegtuig en extra zuurstof JOEHOEEEE :)
Maar, zonder gein, het is een mooie rit door dat terrein.

We kwamen helemaal onderin Yosemite Valley aan en bezochten, na de Visitor Store voor de nodige souvenirs en het draaien van herdenk-muntjes, daarna het Visitor Center (standaard

procedure geworden) voor foldertjes etc.

Het viel wéér op, er wordt weinig uitgelegd, je mag/moet heel veel maar "zelf" ontdekken.

Nou geeft dat op zich niet zoveel voor de zelf-onderzoekende critici dat we zijn maar als je iets een Indianen-museum noemt (Ursula was natuuuurlijk direct geïnteresseerd daarheen te gaan) dan mag je toch wel wat méér neerzetten dan een paar manden, jurken, moccassins, fotootjes en wat namaak wigwam's en huisjes buiten.

De term Museum kwam hier dus echt niet tot zijn recht.

Dit net zoals, in onze ogen, de Yanks aan elk klein wissewasje, wat maar een béétje interessant zou kunnen zijn, een kreet als Historic Site, Statepark, Monument en dat soort termen ophangt.
De granieten wanden van Yosemite Valley zijn imposant, de natuur in de herfstkleuren mooi maar de "gadgets" eromheen, nee.

De bekendse rotsformaties van Yosemite hebben we natuurlijk wel kunnen zien vanaf de weg. El Capitan en Half Dome kleurden in het avondlicht steeds roder en oranje-riger ;)

Daarna was het nog een uur rijden naar Oakhurst, ten zuiden van het park. Via een parcour wat mijn neven Robby en Mike geWELLLLdig zouden vinden (de Pacific Coast Highway is bij dit bochtengedraai een makkie) kwamen aan in een knusse Best Western. Goede Bedden!! Ursula sliep als een baby! 's Ochtends ook NIET wakker te krijgen :P

De foto's!
http://picasaweb.google.nl/therealfopneus/21OktoberTopazLakeViaTiogaPassNaarYosemiteNP

De dag daarna, we wilden toch wel graag die mega-bomen zien die in het zuidelijke deel van Yosemite staan, kwam goed uit, daar zaten we ook aan die kant.
Via de zig-zag route weer terug omhoog het park in en bij de parkeerplaats direct al krijg je een beeld van de mega-bomen... WAT een hoge krengen!!

We hadden ons niet echt voorbereid op een lange wandeldag, dus maar 1 flesje water per persoon namen we mee.
Dom..
Elke keer bij elk bordje zeiden we:"zullen we maar verder nog?" en dat deden we dan ook.
Er school nog een Mariposa Grove museum bovenin het woud, dan daar maar eens een kijkje nemen.
Nou, de Amerikanen kunnen niet rekenen, de bordjes met de afstanden erop klopten voor geen hout!! (boom-hout-snapt u?)
2kilometer JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA JA... nou ECH NIE!!!! Ik denk dat we in totaal 7 á 8 kilometer geklommen en gedaald hebben.

En dit stukke van nog geen 200 meter was het enige "bestrate" gedeelte!!

Het moet gezegd worden, alweer, met je kont écht midden IN de natuur zo onder en langs die bomen, dát is pas indrukwekkend, dan pas zie en besef je écht hoe klein en nietig je eigenlijk bent.
Na een ontzettende zware klim van een uur of 3 kwamen we aan bij wat het museum moest voorstellen.
Een dichtgetimmerde bouwkeet met een bordje Mariposa Grove Museum erop...
GLOEIIIIIENDE Grrrretverrrr de Godfried Bomans!!!!

Waarom zetten ze al niet direct bij het begin van de wandelpaden een bord neer"MUSEUM CLOSED ofzo!!

Al die moeite voor nietS!! Op het beleven van het woud ná dan natuurlijk. Wéér zo'n typische "zoek het zelf maar uit' houding van de Amerikanen/Amerikaanse Park Service..... hufters...

Wat het dan wél weer bijzonder maakt.....
Bambi en zijn zusje en moeder kwamen we tegen, die bleven gewoon grazen!!

Nog wat eekhoorns en mini-eekhoorns en nóg een hert later maakte deze dag, inclusief de bomen, toch een bijzondere vakantiedag!

http://picasaweb.google.nl/therealfopneus/22OktoberDeGroteSequioaBomenInHetMariposaGroveGedeelte
Und wieder eine tag weiter,

vanuit Oakhurst reden we weer naar de Village.
De watervallen zien, maar we wisten dat die watervallen zo goed als droog zouden staan.
Dat klopte dus.
De eerste, Bridalveil Fall, was meer een pisstraaltje dan een waterval, maar goed, dat zie je niet elke dag !!

Even snel nog een embleempje halen in het Visitor Centre en toen retour, richting Glacier Point. Dat ligt bvoenaan de granietwand, vanwaar je een magnifiek uitzicht hebt op de valley beneden en de Half Dome en omringende rotsformaties.

Ook vanaf daar zijn de watervallen Nevada falls en Vernal falls te zien, maar we waren gewaarschuwd, ook hier zou er waarschijnlijk weinig water vallen. Nou, je zou het maar moeten piesen, droog stonden ze zeker niet!!
Het uitzicht naar beneden is inderdaad .... diep :P Ik heb er geen moeite mee maar Ursula vind dat toch maar niks....
Na de nodige fotootjes besloten we er een korte dag van te maken en te retourneren naar het hotel, via de plaatselijke supermarkt, om de koffers en het geheel weer klaar te maken voor de inpakronde met de auto.

Hier de foto's van de watervallen en Glacier point!

http://picasaweb.google.nl/therealfopneus/23OktoberBridalveilFallWatervalEnGlacierPointRoadUitzichtpunt
En dan gisteren, gisteren vanuit Oakhurst reden we richting San Francisco.
Omdat we ook nog het nodige voor de kids willen meenemen hebben we weer een Wal-Mart bezocht, bij de speelgoed-afdeling;) Inkoopjes gedaan (voor later pas hoor!!!) en toen San Francisco aanhouden!
die foto's komen dan MORGEN wel :)
Voor nu, wij gaan zo de stad in,

Tschuuusieee allemaal!

Zo Hallo dan!!

This is Topaz Lake speaking!!


Ten zuiden van Gardnerville, en ten noorden van Lee Vining, een nóg groter gat dan Lone Pine.
Een hotel, een RV parking, een Casino en een tankstation, that's it!! Welliswaar strak gelegen aan het Topaz Lake meer, mooi uitzicht vanuit de kamer hoor, daar niet van maar hier is verder helemaal NIETS....

Vanmorgen werden we beiden wakker met een ongelovelijke nicotine-smaak in onze mond, niet omdat we aan de pruimtabak waren geweest maar deze "Smoking-room" was niet door te luchten en de hele kamer was doordrenkt van de nicotine.

Tandenpoetsen, slappe koffie en thee, inpakken, de blog van vanmorgen snel ingetikt en toen stonden we klaar voor een relaxed rijdagje langs de oostkant van de Sierra Nevada noordwestelijk omhoog naar de oostkant van de Tioga Pass, de ingang van Yosemite NP. In Lone Pine zelf trof ik deze nog aan, speciààl voor Edwin!





Het woei trouwens beHOORlijk langs dit heuveltje van een goeie 400 kilometer lang;) Dat maakte het autorijden voor mij nog geiniger!

Via de plaatsjes Big Pine (waar dit gele kreng nog op de foto ging.....



en Bishop (waar we nog een bammetje gezond aten) vervolgde de cruise-control zijn weg naar Lee Vining toe. Onderweg moesten we alweer behoorlijk klimmen en waren de besneeuwde bergtoppen aan de linkerkant te zien, íets wat we in 2 weken bergen nog NIET gezien hadden!

Onderweg kwamen we nog de meest vreemde bordjes tegen, voor ons dan ;)









Bij Lee Vining was het plan om Mono Lake te bezoeken, de zoutpilaren langs de rand van het meer. Plannen zijn er om vanaf geweken te worden en vlot vrottend vroemden we dan ook verder richting Bodie.

Bodie, een verlaten stadje ligt er bij als spookstadje, desolaat en stil in ruïnes van weleer.
Zeggen ze, want we hebben het niet gezien! !

De intentie was er wél hoor, na een mega-leuke (zeg ik dát nu écht?) rit met allerlei tricky haarspeldbochten zaten we nog zo'n 5km vóór bodie toen het asfalt ophield en het zand en grint begon... ja écht!!



VERY rough road inderdaad!!
En dan ook nog eens met honderden geultjes van 30x10 cm, én dwars op de rijrichting, ik dacht dat mijn schokbrekers al overleden waren, zo'n geklapper!!
Na zo'n 500 meter was ik er klaar mee, omdraaien die hap, dan maar weer 14kilometer asfalt retour zònder Bodie gezien te hebben, dít doe ik mijn rug, Ursula en de auto niet aan. Jammer maar helaas... dit was werk voor een 4x4 geweest.

Al met al dus aardig wat tijdswinst op het schema, Mono Lake en Bodie overslaan. Misschien een ideetje voor de komende week nog, alles maar gewoon overslaan ;) Nee hoor ;) :)

Affijn, na een verder werkelijk oogstrelende rit van een klein uurtje naderden we dus dit gat waar we nu genieten van een ruime kamer, alweer draadloos internet en een volle buik van de gister meegenomen laatste stukken opgewarmde pizza ;)

Tijd voor een borrel en dan gaan we lekker vroeg onder de wol! En dat móet ook wel, het is hier GOED koud, hoog in de bergen!

Actief als ik altijd ben voor de welwillende lezers heb ik tot en met gisteren het nodige aan foto's geüpload weer, hieronder de aanklikbare Links!! Wanneer de tijd er is zal ik ook op deze manier de vorige weken nog uploaden!

KLIK HIER voor de Bryce Canyon en de rit via Zion naar Las Vegas

KLIK HIER voor Las Vegas dag 1, hotels

KLIK HIER voor ontbijtje, pistooltje en buffetje in Vegas op dag 2

KLIK HIER voor de rit vanaf Vegas naar Death Valley

Of klik op DEZE LINK DIE JE BRENGT naar het complete overzicht aan beschikbare albums.

Voor nu, goeienacht voor Ons, goeiemorgen voor Jullie!
Morgen gaan we Yosemite NP bezoeken en slapen we op een uur afstand vanaf Yosemite zelf, geen idee of we toekomen aan webloggen maar daar waar ik kan zal het weinig tekst worden en veel foto's!

****
Voor Larissa en Jaimon, papa mist jullie erg hoor!! Ik zit hier alweer in een gebied waar mijn telefoon het niet doet dus ik kon niet bellen. Als jullie weer bij oma en opa zijn dan kunnen jullie dit lezen in ieder geval! Dikke KUS!!!

Dag 14, week 2 ten einde, de laatste week

Goodmorning allen! Vanuit Lone Pine, CA (een gát) zijn we er weer!
Over 40 minuutjes gaan we weer rijden, richting Lee Vining, Mono Lake bezoeken, dan naar het spookstadje Bodie en daarna door naar een Best Western aan Topaz Lake bij Gardnerville. Dat wordt onze start voor het gedeelte waar we beiden erg naar uitkijken, de rit via de Tioga Pass naar Yosemite!

Nou, resumerend over Las Vegas..... zie de vorige blogjes :P OntZETTTTTEND veel souvenir-winkeltjes en we hebben echt helemaal NIKS gekocht. Wat dát betreft zijn we zo contra-tourist als de pest, en dat bevalt ons prima eigenlijk, we doen het lekker op onze manier, zien is méér genieten dan prullaria kopen voor thuis.
De rit van Las Vegas richting Death Valley bracht ons in steeds hogere sferen (qua letterlijk hoogte dan) en temperaturen! De 37 graden hebben we niet bereikt maar 32 graden hebben we nog net wél meegepakt!

Death Valley is enorm groot, om te rijden al, en enorm divers. Het meest indrukwekkend was toch wel om te zien hoe de zoutvlaktes zichtbaar werden als de zon er onder een bepaalde hoek op scheen. Hele witte vlaktes, alsof het ijs was. Best gaaf!
Kleurtjes genoeg in de rotsen ook, alsof Larissa en Jaimon met de stiften roze, paas en turqoise aan de slag waren gegaan :P
Na nog een lekkere scheldpartij met een dronken Amerikaan die mij wilde vertellen waar ik wel en niet mocht stoppen langs de kant van de weg "Who the hell do you think you are to tell me where I can stop or not, Fuck off you drunk boozed asshole!!" reden we langs de vele uitkijkpunten richting de west-uitgang van het park.
Weer een berg, weer een rots, weer een steen... deze keer geen stukje voor U meegenomen ma!
Het bergafwaarts rijden is net een achtbaan, bijna continu met je voet op de rem (kennelijk worden de remschijfen behoooooorlijk heet en trokken ze krom want het stuur begon steeds meer te horten en te stoten, maar na een hele lange uitrol naar beneden zónder te remmen (en snelheden tegen de 140km/u waren ze kennelijk weer genoeg afgekoeld!! Zonder verder getril in het stuur arriveerden we tegen kwart voor 7 in Lone Pine!
Met een paar reuze flessen Jack Daniels (die je in NL en Dtsl dus nooit krijgen kan) rijker op de achterbank hebben we ge-pizza'd als avondeten..... HOLY SHIT mother of ALL flying Saucer's WAT een joekels! Ik nog heel optimistisch een Large besteld.. had ik níet moeten doen:P
We hebben beiden 3 stuks in laten pakken "to take back home" en die liggen nu in de koelkast, lekker zo als ontbijt een bammetje Pizza!

Nu nog snel wat foto's uploaden naar Picasa van Bryce Canyon, de rit via Zion NP en de aankomst in Las Vegas!

Van alweer een paar dagen geleden: Een koude ochtend in Bryce Canyon maar lekker warmpjes tegen elkaar aan ;)

Klik onder op de link!
http://picasaweb.google.nl/therealfopneus/16OktoberBryceCanyonZionNPEnLasVegasAankomst


Tot later!!
René en Ursula!

We doen het ook helemaal verkeerd....

Het is hier bijna 4 uur en we gaan nu pas op bed..

Urs kwam vanmiddag lekker uitgeslapen laat uit bed, ik was nog hyper van het schieten ;) we zijn gaan eten in het Paris hotel, geinig hoor, Frans sfeertje maar nét niet. Voor 25 dollar per persoon een buffet, dan ga je je als Hollander volvreten natuurlijk .. BURPPPPP...

Al waggelend, net als 2 eendjes, zijn we naar de overkant gegaan, bij de Bellagio gekeken naar de waterfonteinen-show, dat was bést indrukwekkend!! Het stukje software wat die stralen aanstuurt dan ;)
Tot en met de laatste druppel om 12 uur hebben we daar gestaan.
In plaats van dat we direct het bed daarna ingaan (want we moeten morgen weer vroeg richting Death Valley) wandelden we de calorïen eraf richting The Venetian, wat Urs zo graag nog wilde zien.
Nou... tja... ik kan in ieder geval zeggen dat ik gekakt heb in The Venetian maar dat is het dan ook wel !!

Gokkasten weer zo ver het oog reikt en verder weinig allure wat met Venetië te maken heeft. Buiten ja, de gondeltjes (in het chloorwater) en de brug wat een 1 op 1 kopie moet zijn van de beroemdste brug in Venetië maar binnen is het niet om nou te zeggen, mwoahhh..

Nee, waar kennelijk de gemiddelde Amerikaan zich vergaapt aan wat goud, glitter en glinstertjes met wat schilderingetjes op het plafond is het niet echt indrukwekkend hoor. Geen bezoekje in het vervolg meer waardig!
Dan maar liever natuur! En dat komt goed uit!
Morgenochtend vertrekken we naar Death Valley, de verwachting is 37 graden aldaar... de korte broek ligt weer klaar :)

Ziehier, klik op onderstaande link voor wat fotootjes van 15 oktober, de rijdag vanaf Moab via Capitol Reef naar Bryce Canyon! Het was een lange rijdag met lange rechte wegen

Meer foto's volgen, nu slapies doen, de wekker gaat over 4 en half uur ;)

Trusten!

Klik hieronder voor de foto's
http://picasaweb.google.nl/therealfopneus/RitViaCapitolReefNaarBryceCanyon

Eerste weblink van de foto's

We gaan eten in de Paris Hilton!! Ik heb terwijl Urs zich aankleedde even wat foto's geupload naar een webalbum, de eerste staan Hier:

http://picasaweb.google.nl/therealfopneus
Klik op de map 141007 Arches, daar staan alvast wat foto's van Arches National Park.

Na het eten, het bekijken van The Venetian komen we hier terug, dan knal ik de overige dagen erna ook naar het picasaweb album.
Gaat véél sneller dan die upload naar blogger ;)

Enne, terwijl Urs een paar uurtjes geknord heeft heb ik geschoten bij The Gunstore.
Eerst 40 kogels met een Glock19 handvuurwapen, daarna 100 kogels met een Colt M16 ;)

Foto's volgen!

Voor nu gaan we Smakelijk Buffet doen
Tot over een paar uurtjes!

rattattata!!

Ander hotel, snellere wireless verbinding, opnieuw!

Ondanks de tip van Patrick (thanks mate) probeer ik het met de foto's toch nog een keer via de upload van blogger zelf. Als die weer faalt dan mik ik ze wel op mijn eigen server.

Hallo daar!
Ursula ligt inmiddels te snurken (ja, echt...) en ik ga nog even aan de slag op de laptop bij gebrek aan slaap.

Goed, de dag van vandaag, woensdag 17 oktober, Las Vegas, Nevada, USA.
Blij dat we uitgechecked waren bij de Motel8 zijn we met koffers en al achterin op weg gegaan via een Brunch-stop bij Denny's naar deel 1 van de dagplanning, shoppen in de Outlet Centers.
Die shopping outlet centers, waar we hoge verwachtingen van hadden, blijken niet veel méér te zijn dan de outlets bij Batavia Stad in Lelystad maar dan een factor 10 zo groot. Dure merken die wij zowiezo al niet zouden kopen en schoenen van het model Bristol maar dan vele malen duurder. Raar.
Binnen 5 minuten waren we bij de eerste weg, bij de andere (nog groter opgezette outlet) hebben we alleen rondje voorlangs gereden. Het aanblik was voor ons voldoende om een streep door dát deel van de dag te zetten!

Volgend plan voor vandaag:
Ursula wilde graag van 3 hotels het interieur en de rest van dichtbij gaan bekijken, na op het internet door de vele mooie foto's daardoor betoverd te zijn geraakt.
The Venetian, Paris en Ceasar's Palace.
Van de laatste hadden we gisteravond al een blik geworpen in de bijbehorende winkels en dat was op zich al uitnodigend genoeg om het overdag nog eens goed te doen!

We begonnen vol goede moed bij de Paris. Een mini-Eifeltoren torent boven het hotel/casino uit. De binnenkomst is (zoals we later merkten bij élk hotel) diréct met je smoel midden in de gok-kasten en éénarmige bandieten!

Het Casino-gedeelte is het eerste wat je ziet én waar je langs moet! Manouvrerend langs de muntjes-inwerpende bejaarden en Duitse toeristen kwamen we aan in wat léék op een gezellig Frans aandoend straatje! Ursula zag en herkende het direct van de foto's, dit moest één van de vele straatjes zijn die Paris zou herbergen.
Eentje dus...... that's it!
Frans aandoend tja, zet overal -Le- of -La- of -Les- voor dan lijkt het wel Frans ja: Le Hamburger. La Hotel reception. Les bathrooms.... affijn, U snapt het al, met enkele stevige Hollandse stappen stonden we zo weer buiten.
Was dít het nou? Als dát een prototype "SUPERRRRRRRRRHOTEL" moet zijn dan zou het wel overal hetzelfde zijn.... het zál toch niet.....

Daarna liepen we naar Ceasar's Palace. Echt een Mega-ding, níet normaal zo groot.
De entrée beloofde veel goeds! Prachtig ruim, Romeinse beelden en vloer-ingelegde-steentjes-die-iets-voorstelde-waarvan-ik-niet-op-de-naam-kan-komen-hoe-zoiets-heet en ik ga Ursula nu ook niet meer wakker maken om te vragen wat die naam daarvoor is ;)
Maar mooi hoor, fonteintje, beelden, en net rechts van die receptie?
DING DING DING.. jawel. Gokkasten. Honnnnnnnn-der-dennnnnnnn gokkasten en evenzo vele bejaarden en verslaafden.

Het shopping gedeelte van Ceasar's is, moet gezegd worden, indrukwekkend groot, weer veel luxe maar de beurs bleef weer vol vertrouwn in de kontzak, niks hier wat onze interesse had.
20 minuten later stonden we weer buiten.
Ursula voelde er veel voor om maar een nacht korter in Vegas te blijven. Behalve The Venetian was er eigenlijk verder niks wat, voor ons, nou nog als écht leuk te beleven zou zijn.
Het is hier ZO ENÓRM toeristisch ingesteld, dat trekt ons beide niet, weer niet een mond-open-WAUWWW-Geweldig-gevoel hier.

Nee, na al dat natuurgeweld zou dit festijn van lichtjes en geluid een mega-indruk moeten maken, maar dat doet het dus niet.
Meer een: is Dit nou dat bejubelde Las Vegas? Is Dit nu waar iedereen zo vol van is?
Laat je nakijken, het is één grote nep schijnwereld!!
Las Vegas is nep, plastic, glitter en glamour van de opgepompte illusie. Geen gevoel, plat, oppervlakkig, puur op geld gericht. Als ze niet aan je kunnen verdienen dan moet je snel doorlopen. Mensen die genieten? Wij hebben ze niet gezien. Hersenloze massa schuivelen de troittoirs op en af, er zit geen sjeuïgheid aan.

Nee, Las Vegas is helemaal niet gewéldig.
Zijn wij nu van die nuchtere Hollanders dan?
Nee, ik denk het niet.

Als je met iets méér dan een oppervlakkige blik door al dat plastic heen prikt van de stad én de mensen dan zie je eigenlijk weinig wat plezier, vertier en vermaak uitstraalt. Die SUPERRRRRRRR-hotels, die zijn wel groot ja, dat klopt. Jammer genoeg is ook daar maar één ding van belang, dollars. Vele vele dollars.

De wandeling in het donker retour naar het hotel leverde nog dit plaatje op.... zonder er dollars in te hoeven werpen.

Welliswaar op 1600 ISO (of ASA zo U wilt) genomen, maar sluitertijd 1/15, hoezó een vaste hand hebben :P Zonder flits krijg je tenminste de hele auto in het natuurlijke licht erop.

Maar goed, we stonden al serieus te kijken naar welke mogelijkheden we zouden hebben om het een nacht in te korten hier, dán maar verderop nog een extra nachtje zien te kamperen.
De kamer hier in Bill's Gambling and Casino hotel maakt echter dat we blijven bij het originele plan, nog een dagje en nachtje in Vegas. Deze kamer nodigt wél uit tot nóg een nachtje!

Morgen géén dagje over de Strip maar een, zoals Urs dat zo leuk omschrijft, "koetel de koetel"-dagje, met haartjes wassen (zij dan), rustigjes aan, beetje fotootjes bekijken van de afgelopen dagen, beetje knusjes op de knusse kamer knussen.
Ik had nog tegen haar gezegd dat ik alléén met geweren en pistolen zou gaan schieten bij The Gunstore als zij óók met een M-16 zou gaan schieten maar ik krijg haar écht niet zover..... hmmm, wat nu ;) ......

Maar goed, vandaag was dus een teleurstellend dagje qua verwachtingen van deze stad. Misschien hadden we wel tevéél verwacht, misschien wordt het allemaal wel mooier voorgeschoteld op het internet dan het daadwerkelijk is.
Believe me, deze stad met al zijn lichtjes, muziek en visueel vermaak: het is gewoon een kermis voor volwassenen, een attractie-park voor de snel-onder-de-indruk-zijnden en een geldzuiger voor de gokkast-gevoeligen.
Niet leuk dus.

Affijn, zo zijn jullie weer een beetje bíj qua tekst, dán de foto's van de parken!

Ow.. het is hier alweer half 3 's nachts zie ik nu na heel wat tikkerdetikwerk......
You know what? Als Urs morgen haar weelderige dos blond een wasbeurt geeft knal ík die stapel foto's van Arches, Capitol Reef, Bryce Canyon, Las Vegas en al het leuke van onderweg er op! Videootjes komen LATER nog wel eens, foto's uploaden werkt in ieder geval weer!

En ma, ik kan alweer bij mijn eigen PC thuis hoor! Het lag gewoon aan die K%5E&@#^T-verbinding in die Motel8 ;)

Zo, tijd om hier te gaan slapen, ook al heb ik nu géén honderden kilometers gereden, hele stukken wandelen in 27 graden is óók vermoeiend en bijna weer een uur rikketik op de toetsen ook ;)

Goodnight y'all, bereid je maar voor op een visuele inhaalslag van 4 dagen!!

Greets

René en Ursula

Las Vegas!!

Hallo hallo! Daar zijn weer!

Een klein verslagje, in rapportstijl, van gisteren maar eerst een dienstmededeling: Ik kom mijn PC thuis niet meer in dus alle MAILS die gestuurd worden kunnen we NIET meer lezen!!

In alle vroegte gisteren in Bryce Canyon uit bed gestapt om de auto weer in te laden en dan zonsopkomst te zien in "the Hoodoo's", de pilaren van Bryce Canyon.
IJs op de auto, -4 graden Brrrrrr ;)
Gewapend met driepoot statief en afgevroren tenen een HELEBOEL foto's weer gemaakt, het was een beetje bewolkt dus de écht oranje gloed kwam er niet helemaal uit maar een spektakel om te zien evenzo goed nog! ECHT mooi, voor herhaling vatbaar dus! Daarna zijn we richting Las Vegas gereden.
Van meerdere kanten had ik gehoord, en hadden we gelezen, dat Zion NP (waar we doorheen reden op de route) niet "zo mooi was als je de andere al gezien had" .
Wat een bullshit.
Alleen de weg door het rode rotsengebergte heen was al een schouwspel van jewelste! In Arches liepen we in de natuur, hier reden we met onze krent echt in de natuur. Overal rots, rots, berg en nog eens berg.
Ja, na 9 dagen ben je die bergen en rotsen wel eens zát die je overal om je heen ziet ;) maar dit was UPCLOSE en heel dicht langs de randen rijden. Ook voor herhaling vatbaar!! :)

Daarna doorgesjeesd naar Las Vegas, lange rit maar de cruisecontrol blijft zijn best doen!!
Over de Strip gereden, het is gewoon een kermis en attractiepark voor volwassenen, al die lichtjes..... Ingechecked in een Motel8 maar het "voelt" hier niet echt veilig, de kamers zijn maar zo-zo. Naar de balie gegaan en de andere 2 nachten gecancelled en de komende 2 nachten zitten we in Bill's Gambling and Casino Hotel, ziet er VEEEEEEL leuker uit op het internet! Gisteravond al even de strip een stukje over geweest... echt waar een attractiepark gericht op tourisme en geld.
We gaan zo weer inpakken en dan ontbijten ergens in het oude Las Vegas, Downtown of Fremont street.
En misschien nog wat schieten met geweren en pistolen bij de Gunstore, benieuwd hoe Ursula een AK47 of Glock17 hanteert :)

Zo, dat was de zakelijke reportage, weinig zin en tijd aan hele lappen tekst nu :P lekker puh:D
FOTO's nu dan!

Beginnend bij Arches
...

Ehmmmm...
Blogger upload werkt WEER niet.......!!!!

Unable to upload image
We are aware of this problem and currently working on a fix.

Nou verdorie:(
Zodra de upload werkt komt de hele bups van Arches, Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion en Vegas natuurlijk!!

Kus van René en Urs

@ma: dan zien we wel of het zaterdag lukt de PC te resetten ofzo!
@ Larissa en Jaimon: Let op de brievenbus de komende tijd!! ;)
@ Edwin: je SMSje gehad en beantwoord, niet meer zo vroeg doen hoor!! ;)

Vroeg!

Hallo allemaal!

Het is vroeg, half 7, al een half uurtje eruit, we gaan zo de zonsopkomst bekijken over Bryce Canyon. De kleuren moeten SCHITTEREND zijn!
Gisteren zijn we van Moab via Capitol Reef naar Bryce gereden, langer over gedaan dan verwacht :S
Onderweg veel moois gezien, veel wisselingen van landschap en op 9600feet hoogte geweest!! Bijna FL100 dus!

De goede tip van Nienke, minder tijd aan de blog besteden en meer aan ons tweetjes gaan we ter harte nemen, ik zat soms UREN achter dit kreng met foto's te prutsen terwijl we die tijd ook samen kunnen besteden, we zijn tenslotte samen op vakantie!

Dus vanaf heden, per dag misschien 3 regeltjes maar dan wel meer foto's, afgesproken.
Voor nú gaat dat niet lukken (bovendien werkt de upload functie van Blogger weer eens niet), we gaan een bakkie thee en bakkie koffie.. of wat erop lijkt, naar binnen werken, dan buiten de vrieskou in en bekijken hoe de zon om 07.38 zijn oranje gloed over Bryce Canyon werpt!

@ ma: Bedankt!! Ik verwachtte dat er 2 pakjes naar jullie gestuurd zouden worden, maar die éne is waarschijnlijk die met geheugenkaartjes die ik vóór mijn vakantie had willen hebben, de ander waarschijnlijk zwaailichtonderdelen!
@ Larissa en Jaimon: Lieverds, papa gaat wat meer foto's op de blog zetten, dan kunnen jullie ons zien, schrijf dan ook maar wat op, want bellen lukt niet altijd, nu heeft papa wéér geen bereik!

@ all: Minder tekst, meer foto's dus voortaan.
We gaan meer van elkaar genieten. Week 2 is al begonnen!

Groetjes!
Vanavond zitten we in Las Vegas!!
Nee, we gaan NIET trouwen!
JA, we gaan WEL genieten!!

EDIT
Ma, U heeft toevallig bij mij thuis toch NIET de linker PC uitgezet hoop ik? Ik kom er niet meer in namelijk.

Gooooood Mornin' !!

Dank voor alle berichtjes!! :) :)

Het is hier net 9 uur geweest in Moab, we eten een snel hapje, koffers inpakken en dan uiterlijk 10 uur rijden, een "moderate long" rit voor de boeg, naar Bryce Canyon.
Vanavond komen de foto's van Arches en ik zal de routekaartjes ook nog updaten!

@ Patrick: Arizona zijn we alweer gepasseerd, nu in Utah, Nevada en California next!
@ Nienke en Jeroen: kus en knuffel terug! Genieten gaat al beter!!

@ Larissa en Jaimon: papa mist jullie wel hoor! Ik ga nu een gebied in waar ik misschien wel 2 dagen niet kan bellen dus via het internet hou ik contact met jullie!
KUSJES!!!

Thanks all!

Arches, Sprookjes-wonderland!

Heel kort eventjes, geen tijd voor foto's nu!

Arches NP (Berry, zeg maar tegen Jaap T dat hij gelijk heeft) is werkelijk een parel voor het oog, een streling voor de ziel.

De wekker hadden we wel gehoord maar bewust uitgezet, éven een ochtendje russssstig aan doen hoor, het park ligt hier op nog geen 10 minuten vandaan.
Het was bést lekker eventjes zo wat eerst te ontspannen (dus, het is gelukt hoor Thea!!) en daarna kwam de zin écht, we Gáán!
Laat, natuurlijk, zoals we dat alleen maar kennelijk kunnen, maar we hadden tijd, precies tijd genoeg om enkele van de "arches" in de rotsen te kunnen zien.
Zelfs een fikse wandeling van dik 7 kilometer ging zo goed als probleemloos!
Nou, verdere woorden maak ik er niet aan vuil, je moet het zíen!!

Maar we gaan nu plat ;)
Morgen een lange rij-dag, vanuit Moab gaan we via Capitol Reef in 1x door naar Bryce Canyon. Daar wacht ons nog meer moois!
En, mocht internet het daar doen, dan volgen de foto's van vandaag vanzelf.

Wat onze ogen vandaag hebben gezien is door geen enkele camera precies zo vast te leggen. De schoonheid van vandaag houden we in onze herinnering vast.

Het begint er op te lijken, als we het gevoel van gisteren en vandaag qua genieten en dóen waarom we hier zijn, kunnen vasthouden, dan komt het de komende 2 weken wel goed!

Welterusten lieve kijkbuiskindertjes.
Tót morgen!

HERINNERING AAN ALLEN!!

Hierbij een hele lieve en vriendelijke behulpzame herinnering aan allen:

De vele foto's in de blog zijn kleine versies, zodra je ze aanklikt krijg je de GROTE foto te zien!! :)
ECHTER, je moet dan wél weer op het pijltje TERUG of BACK klikken om terug te komen in de weblog.
De handelingen die ik normaal verricht om de foto's in een apart venster geopend te krijgen zijn me nu te tijdrovend ;)

Dus,
Je kunt de HELE weblog nóg een keertje lezen nu, en dan op die foto's klikken, leuk hè?!!

Extraatje!

Aan de linkerkant heb ik de lijst met direct weblinks naar de dagen zélf ge-update, zodra je daar op een datum klikt zie je de weblog van alléén die betreffende dag INCLUSIEF de gemaakte comments erop.

Bij deze nogmaals de uitnodiging, laat GERUST een berichtje achter! We vinden het LEUK om te weten en te lezen dat er meegeleefd en -gelezen wordt!

GROETJES
René en Ursula

Goeiemorgen! Klein foto-update-je vanuit bed

Het is nu half 9, Moab Utah, net wakker na een lawaaiierig nachtje. Op http://www.tripadvisor.com/ lazen we wel eens dat muurtjes her en der papierdun waren. De Sleep Inn hier ís zo'n motel, en we hebben hier vanavond nog een nacht!
Een update met foto's!

Eergisteren, de route langs het gemiste Monument Valley onderweg naar Cortez

Lucky Luke country:

Ursula wordt steeds bedrevener in het fotograveren, ze schiet er lustig op los!

Zoomlens-shot

Weet U nog? Die Franse Baret van gisteren waar we het over hadden?

Zo'n 30 kilometer voor Cortez, de schemer werd al donkerder en donkerder, nog een soort Monument Valley-achtige pukkel in het landschap met een andere, soort golfslag, onderzijde.

De gloed van de onderzakkende zon op de westkant van de Mesa Verde mountains. Zo zie je ze niet in Amsterdam Zuidoost....

Bij de Wal-mart in Cortez deze fraaie bak op de foto gezet (excuus voor de spiegeling van de Wal-mart letters;))

Gister, zaterdag de 13e, de Mesa Verde rotswoningen waar we VEEL foto's geschoten hebben, indrukwekkende afdaling langs de rotswand naar beneden en later weer klimmend via houten ladders terug omhoog!
Ter verduidelijking, we waren daar op 7000feet hoogte, voor de vliegfanaten, FL070 het level inbound SPL vanuit de IAF's, voor de anderen die niet met voeten rekenen, dat is 2100 meter hoogte!

Al vanaf de Grand Canyon zitten we hier op een hoogte wisselend tussen de 1800 en 2100meter hoogte. De oren ploppen dan ook regelmatig bij bergbeklimmingen en afdalingen!
Zo ook het bergje op, diréct na het binnenkomen van de Mesa Verde alleen maar klimmen en klimmen!

Ja, wéér een berg ja... snaptu 't nou, beetje "natuurmoe"... blijft indrukwekkend hoor maar het wént snel.
Na een korte daling langs de bergwand (stoere Urs is met een vleugje hoogtevrees dan ineens niet zo stoer meer, dit kijkt wel even wat verder naar beneden dan vanaf een keukentrapje!)

..... kregen we uitzicht op Cliff Palace, één van de meerdere rotswoning-delen in dit National Park.

Een ontzagwekkend indrukwekkend bouwwerk waar tegen het jaar 1278 de laatste bewoners, Anasazi indianen, vertrokken zijn en deze overblijfselen van de woningen sinds de ontdekking rond 1900 in deze staat bewaard zijn gebleven. Groot en bijzonder om doorheen te lopen.



De grote cirkels zijn Kiva's, leefkuilen waarin zowel familie's woonden in de winter maar er werden ook ceremoniële samenkomsten gehouden of als dorsphuis gebruikt.

Althans, dat neemt men aan op basis van archeologische vondsten en daaruit vloeiende concluderingen want over het échte gebruik en de oorsprong van deze woningen weten ze eigenlijk maar weinig tot niets.

Ze weten niet waarom de Indianen toen vertrokken zijn, ze weten niet precies hoe en waarom de Kiva's gebruikt zijn, het is voornamelijk giswerk.

Na een kleine Picknick, met uitzicht op NATUURRRRRRR gingen we naar Spruce Tree House, een kleiner "dorp" waar je zelf, zonder gids, mocht rondlopen. Het uitzicht vanaf het wandelpad ernaartoe.

Eén van die Kiva's was dichtgemaakt op een manier zoals ze denken dat het eruit gezien moet hebben, en daar mocht je dan in via een ladder.. duf hokkie daar beneden.

De tijd vorderde weer veel te snel maar het was nu wél een keer gelukt om te zien wat we wilde zien binnen de tijd die we hadden.

Nog even wat aan mijn hobby gedaan.... nou ja, een fotootje dan!!
Eén Excalibur en één MX7000 naast elkaar

Als laatste reden we een rondritje langs de rand met uitzicht op weer verschillden rotswoningen. De grote Philips Spaarlamp in de lucht ging alleen weer veel te snel onder en toen was het tijd om te gassen!
Maar goed ook dat het donker was op weg naar Moab, onderweg was er waarschijnlijk weer veel aan bergen en dergelijke te zien geweest, zo nu en dan in een bocht zag ik in mijn grootlicht weer een bergwand op me afkomen ;)
Na een voedzame en vitamine-rijke maaltijd, gehaald bij de Burger King, genuttigd op de kamer, ging bij allebei het lichtje uit.

ALSO DENN! Nu anderhalf uur later vanaf het begin van déze blog pak ik mijn 2e bak koffie of wat er dan op lijkt, wassen, aankleden en naar Arches NP toe!

Greets, René and Ursula

Een Kortje!! We moeten op bed!

ZAT foto's gemaakt vandaag om erop te knallen maar geen tijd nu! Ik hou het kort!
Wat gisteren is het toch niet helemaal gelukt, dat vroeg op bed gaan..... we kunnen het nog steeds niet goed, dat plannen.

Toen we er vanmorgen (zaterdagochtend) in Cortez óók nog eens achterkwamen dat deze staat wél meedoet aan de zomertijd bleek het vroege opstaan dus ook voor niets geweest te zijn.
Niks geen half 10, maar half 11 was het dus al....
SJONGEJONGE!! Het kán ook niet normaal met ons....
Nou, even in steekwoorden, de Mesa Verde rotswoningen, BLIJ dat we die tussendoor in de planning hebben opgenomen!

Het is "even wat anders" en een welkome afwisseling van die natuur! Natuur-moe, bestáát dat woord eigenlijk ;) Na deze dag leek het er toch wat meer op dat we wél zouden kunnen gaan genieten zoals we in gedachten hebben. Eén dag die al meer in de buurt kwam van wat de komende 2 weken moeten gaan worden.

We zijn gebleven tot het donker werd, allebei BLIJ dat we dit meegemaakt hebben, echt met onze kont middenin dat Nationale Park!

Na een snelle tankbeurt spoedde ik me over 's lands wegen richting Utah terwijl Ursula het allemaal nog even aan de binnenkant van haar ogen ging bekijken, en toen was het nog 2 en half uur rijden naar de volgende overnachtingsplek!

Nu in het plaatsje Moab, vlakbij Arches NP waar we morgen gaan kijken naar de boog-rotsen. Met nog één glas Jack daniels als nachtmutsje en dan knorren!

Laters!

Een inhaalslagje qua belevenissen!

Cortez Colorado, 11 uur 's avonds lokale tijd, buiten is het slechts 6 graden maar omdat we op een non-smoking kamer zitten moet Urs wel buiten haar dubbele pafje doen!

Een klein inhaalslagje qua tekst en foto's, ook al gaan we er vroeg in en morgen vroeg uit de veren (voor het eerst in 7 dagen tijd, eens kijken of dat bevalt) toch nog even snel het thuisfront en alle trouwe lezers bijpraten!
EERST DE TEKST, DAN DE FOTO's! FOTO'S VAN VANDAAG VOLGEN MORGEN !
***********************************

Om te beginnen bij eergisteren, de dag van Palm Springs via Joshua Tree naar Williams.
Een lange dag was het, vele vele kilometers voor de boeg maar dat wisten we.
Te laat vertrokken vanuit het goed hete Palm Springs op weg naar Joshua Tree National Park, bekend om zijn Yucca bomen. De rit erheen duurde wat langer dan gedacht, de entree van het park ligt gelukkig vlak aan de snelweg en een kleine 10 minuten later stonden we bij het visitor center.



Als er een prijs voor de meest onbehulpzame en onvriendelijke Park Ranger uitgedeeld mag worden is dat wel aan de miep die ons de Nationale Parken-pas verkocht. Wát een ongeïnteresseerd stuk onpersoonlijke robot. Geld vangen en oprotten met een glimlach, zoiets.
Desalwelteplus gingen we, met in het achterhoofd een rijroute door het park heen, beginnen aan de rit. We kwamen er al gauw achter dat er eigenlijk, voor ons, teveel leuke plekken waren waar we hadden willen stoppen maar vanwege het tijdsgebrek (voor de rest van de dag) dat eigenlijk niet kon.

Echt zonde, dit is voor ons een park waar we zeker nog een keer naar terugwillen en dan uitgebreid de tijd nemen voor het uitstappen en bekijken. Zoveel verschillende dingen kun je hier zien op een relatief klein afstandje, verschillende cactussen en diverse rotspartijen en de Yucca's natuurlijk. We hadden allebei een naar gevoel erover dat we er niet aan toekwamen om te stoppen waar we dat wilden. Desondanks toch wel genoeg foto's geschoten voor de herinnering.

Eénmaal het park uit had ik de route strak in het hoofd en in de TomTom. Nog een behoorlijke klim en daling kwamen we onderweg tegen (met al sinds dag 1 ploppende oortjes van het drukverschil), de spoorwegovergang bij Amboy waar nog 2 goederentreinen langskwamen (Berry, zeg maar tegen Bart T. dat ik zijn tip niet vergeten ben!!)

en daarna was het doorkarren via een heel divers landschap naar Williams.

Patrick, wéér een cruiser!! Nét over de stateline met Utah geknipt met mijn Kodak die hangt aan een Lidl-zuignap constructie aan het raam! Nogmaals dank aan Kristaan D voor het halen en opsturen van die dingetjes, ENORM handig voor "door het raam opnames"!!

Ursula was al bekaf en heeft in de auto nog wat liggen tukken terwijl Fopje met de cruisecontrol lekker doortufde. Nabij Kingman leek het erop dat ik zonder problemen op deze tank peut nog Williams halen zou, maar zo'n 30 kilometer voor Seligman aan Route66 begon het wijzertje toch wel behoooooooorlijk dicht bij de rode gevarenzone te komen!
Het leek erop dat zelfs Seligman krapjes zou worden en in het donker langs de kant van een snelweg staan hier, zonder telefoonbereik, dát leek me nou niks!!
Steeds langzamer rijdend (Berry, wederom voor Bart T een reminder;)) rolde ik de Chevron bij Seligman binnen.
Mijn rug was natter dan de inhoud van mijn tank!! PFOE! !!

In Williams, ook een Route66 stadje en ERG touristisch, kozen we de eerste de beste slaapplek uit, het was mooi geweest en het was tijd te gaan liggen.
Nog een warme hap gehaald bij een bar/café en toen de pasta achter de kiezen was gingen de luikjes toe. Een vermoeiende, lange en qua vakantie-plezier een teleurstellende dag.

De volgende dag, donderdag dus, Grand Canyon stond op het programma!
Ursula had wéér slecht geslapen, ze heeft het echt zwaar. Periodes van dodelijke vermoeidheid en dan ineens weer genoeg energie. Het scheelt dat het voornamelijk rijden is wat we doen, dus daar waar het lukt doet ze af en toe toch even de oogjes dicht.
Ik begin behoorlijk handig te worden inmiddels met de koffers, tassen en plastic zakjes achterin een plaatsje te geven, mijn rondetijden worden steeds korter met het in- en uitladen :P

Vol goede moed naar de Grand Canyon toe. Onderweg aan de linkerkant is nog een klein vliegveldje waar een museum gevestigd is. Een korte stop voor 2 foto's van een Constellation en een type wat ik moet opzoeken in de kleuren van de Blue Angeles en toen weer door. NIET lekker op de plaat te zetten dat spul, maar voila!

Ik kén hem uit mijn Buck Danny stripboekjes maar ik kan nu even niet op het type komen ;)

We kwamen om 12 uur in de GC aan. Laat weer.. ja...
Eerst wat boodschapjes doen! Ook de inwendige mens verzorgen we maar zo goed en kwaad als het kan, die Amerikaanse cuisine kan toch niet echt op tegen een stamppot boerenkool hoor!!
Na het eerste uitkijkpunt een "ja, leuk" gevoel. Misschien dat een picknick onder bomen niet alleen de eetlust zou stillen maar ook het vakantiegevoel en genieten zou bevorderen.
Gadegeslagen door een soort van mega-kraai die héle interssante geluiden maak teste ik direct mijn afstandsbediening van de camera uit, zou het DIT knopje zijn.. KLIK!!

Ja dus...
Na de bammetjes gingen we daarna weer door naar de volgende uitkijkpunten.
Wéér zo'n "ja, leuk" gevoel. Het bosbrandje en de bijbehorende rook waar we doorheen reden vanaf de General Store was nog spectaculairder....
Potdomme!! We staan hier wél aan de Grand Canyon!! Een 3.2 miljard jaar oud stukje natuur en dan ook nog eens geen GSM-bereik meer.... stel je eens voor hoe die eerste aardbewoners zich gevoeld moeten hebben destijds!... zonder GSM bereik!

Het volgende uitkijkpunt dan maar proberen. Op het weggetje er naartoe liep aan de linkerkant een beest.
Is het een wolf? riep ik ! Ursula zetten haar bril op een begon te lachen! "Nee gekkie! Dat is een coyote!!" Ze herkende het beest diréct, alsof ze met al haar boeken-wijsheid over de Native Americans zonder twijfel alle dieren uit de Indiaanse totems kan herkennen;) Had mijn eigen Midas Dekker-tje het toch bij het rechte eind!
3 fotootjes en weer door :P

Bij het uitkijkpunt was het uitzicht over de Grand Canyon van een iets ander kaliber dan de vorige 2 stops. We kregen meer zicht op de diepte, de afstanden, verschillende lagen en kleuren.

Maar wéér geen "zowwwwwwwwwwwwww wat mooi!" gevoel. Nee, maf he.
Wel genoeg fotootjes geklikt natuurlijk, misschien dat dat vorig genoemde gevoel alsnog komt bij het terugkijken van die foto's. Je weet het maar nooit.

Na een goed kwartiertje de ogen de kost te hebben gegeven was het weer rustig doortuffen. Opmerkelijk genoeg is die Canyon dan wel reuzelang, het aantal uitzichtpunten is eigenlijk maar relatief weinig op die afstand. De volgende stop was bij de "desert watchtower".

Er kwam al wat bewolking opzetten, de wind werd was frisser, mijn windjes werden viezer maar dat mocht het plezier van dit uitzicht niet verminderen!

Geholpen door een vriendelijk Canadees paar werden wíj op de foto gezet, en omgekeerd heb ik hen op de foto geknald. Deze mensen waren, zo leek het, wat meer en oprecht geïnteresseerd in het babbeltje maken dan de meeste Amerikanen en na wat vriendelijke woorden over en weer was het weer tijd door te tuffen. Nou ja, tijd, er zat genoeg speling in de planning om toch nog voor het donker aan te komen.
Dat lukte dus niet ;) Onderweg naar Page konden we nog wel genieten van de oranje avondgloed die de zon op de bergen aan onze rechterkant op de toppen gooiden. Het was alleen van korte duur!

Weer werd het heel vlot donker en we hadden toen nog ongeveer een uurtje rijden te gaan.
Inmiddels zat Ursula al heel lang met samengeknepen benen maar nergens hier een openbaar toilet te bekennen zoals op de Duitse snelwegen dat om de 5 kilometer is! Na een mega-klim tegen weer een leuk bergje op.. én af... hield ze het toch echt niet meer :P Het was tijd om weer eens het territorium af te bakenen op onbekend terrein. Van de weg af, motor uit, deur open, lichten uit, die Hose nach untern und zeiken..... Waarschijnlijk is dit stukje berg net ten zuiden van Page na gisteren het meest vruchtbare in de wijde omtrek gezien de hoeveelheid vocht die er geloosd is.....

Ook dit hoort bij het alledaagse leven ;)

Opgelucht qua adem en onderbuik reden we door, naar de Wal-mart in Page. De Deen in Hoorn is hierbij vergeleken een zielig dorps-kraampje ergens in een onderontwikkeld dorp in Bulgarije.
En dan was dit nog niet eens een grote.....
Na een uur niksen aldaar, een drive-through menu besteld (alweer? ja, alweer) en toen in de Motel8 gecrashed.
Concluderend, wéér een zo-zo dagje door de vermoeidheid en het niet écht vakantiegevoel wat we erbij hebben. Maar tóch, dit beleven we toch maar weer mooi sámen, en zo ís het wel!

Na een (weer) slecht nachtje hebben we het tot de uitcheck-tijd in de hotelkamer rustig aan gedaan. Omdat we de avond ervoor besloten hadden Antelope Canyon geschrapt hadden vanwege de vermoeidheid (na bijna 2 uur vergaderen inclusief notulen, internet, map etc etc:0) zou het reisschema alleen nog Monument Valley omvatten en dan doorrijden naar Cortez, Colorado vlakbij de Mesa Verde.

Nou, die Monument Valley hè..... Die hebben we dus gemist.... De afslag dan.
Ja, die typische bergen díe hebben we wel gezien! Maar dat hele klote-weggetje naar het visitor centre toe, géén idee wanneer ik die gemist heb!
Je wilt niet weten hoeveel tijd ik erin heb gestoken om die route practisch uit mijn hoofd te leren, de TomTom in te stellen en dan nog stráááááál voorbij de afslag tuffen.!!....
Ja, ik zou als excuus aan kunnen dragen dat vlák voor de afslag naar Monument Valley je de staat Utah inrijdt, en ik dus mijn TomTom moest instellen : Configuratiescherm, Kaartbeheer, Kaart wisselen, Utah, ja? Ok... en tóen waren we al 17 kilometer verder...... Het is hier allemaal ook zo verdomde uitgestrekt, tegen de tijd dát je doorhebt dat je er voorbij bent zit je ook direct een gruwelijk end verder, althans, ongemerkt verder dan in die superdeluxe "tuftuf mobiel" zoals Urs onze Cadillac DTS net omschreef :P

Wat doe je dan? Terug of niet? Nou, een broodje smeren doe je dan. Vanuit de kofferbak met het rode stof van dit gebied onder je schoenen en dan maar even balen. De broodjes waren overigens weer prima hoor, en het nieuw gekochte mesje bij de Wal-mart doet het uitstekend als appelsnijder :)
Speciaal voor moeders heb ik een stukje steen meegenomen, dus Ma, de Grand Canyon is dan Niet gelukt, wél een stukje rots/steen vanuit 17 kilometer voorbij Monument Valley, ook goed?
Ziehier het bewijs :D

(voor nu de laatste foto, de rest volgt nog)

Wederom is in dit gebied een stukje land door Ursula ingezegend met wij(fen)water en de bloemetjes zullen het er weer goed doen hier in dit vochtige stukje van 1 meter bij 1 meter.... Toch handig een rok!!
Hopsa, richting Mexican Hat. Een stuk rots óp een stuk rots wat moet lijken op een Mexicaanse hoed. Het zou ook een Franse Baret kunnen zijn maar dát zullen de Amerikanen natuurlijk nóóit beamen:P

Het toeval wilde, terwijl je denkt met zijn tweetjes helemaal alleen in dit stukje nauwelijks-iemand-op-de-weg-land te staan dat een Fransman mij zo ineens uit het niets (Hans Klok imitatie) nog in zijn beste Engels duidelijk wilde maken dat net even verderop een weggetje nóg dichter naar die Parijse alpino-pet leidde.
"Joe vant toee teeek piktjoors of zie rokk? A littul bit fuder iezz a rood toee ziee rokk!" ... glimlach glimlach Yessss Yessss.. en gas geven... mafkees, wel een Franse mafkees die zijn best deed maar tóch.... ;)
En ik eerst nog denken dat hij wilde dat ik van hem een foto moest maken... ;) Ik ben al heel slecht in Frans maar een Fransman die heel slecht in Engels is dát is voor mij helemáál koeterwaals!

Het landschap is, moet ik wél zeggen (om toch ook wat positieve dingen te vermelden) wél adembenemend en soms ademhappend mooi en afwisselend. Binnen een half uurtje rij je van de éne rotssoort en bergfiguren naar de andere, afgewisseld door prachtige vergezichten en uitgestrekte vlaktes. En dat is UREN lang dus zo. Van het éne panorama naar de andere, kronkelweggetje naar beneden en het ziet er weer héél anders uit, en weer úren lang!
Hoe ver je kunt zien: natuur. Alleen een asfaltstreep, dan weer recht dan weer kronkelend, en verder natuur. Vooral het stukje in Colorado richting Cortez. Links natuur, rechts natuur, achter je natuur. Ja, boven je dan níet, dát is lucht, dat weet ik ook wel, maar verder... níks behalve asfalt, echt zo vér als je kunt zien, en dat is best ver vanaf een heuveltop en bergpassage!! Dat op zich maakt voor mij het autorijden extra leuk. Spelen met die knopjes op het stuur (je ontdekt er steeds meer, maar geen idee wat ze doen) is al geweldig maar dat uitzicht erbij:fenomenaal, de hand van Ursula in de mijne: Onbeschrijflijk. Dit saampies te beleven: onbetaalbaar. Voor al het andere: Mastercard!

Cortez inrollend werd het nog nét aan alweer schemerig wat weer wat mooie foto's opleverde vanuit Ursula's raam (waar ze al behoorlijk bedreven in aan het worden is, en ik in het spontaan remmen daarvoor).
Daarover gesproken, tussen het plaatsje Aneth en de staatsgrens met Colorado stopte een vriendelijk Amerikaans paar nog om te vragen of alles in orde was.
Ik stond namelijk met de knipperlichten (nee, nog niet met zwaailicht) aan half op de weg omdat Ursula gehurkt langs de kant van de weg een nieuw kanaal aan het openen was. "Hierbij Doop ik U..." en dat was het dan ook direct.... :P
Al 2 uur geen auto gezien, uit pure nood weer een noodstop om te condenseren en wat denk je: PROMPT 2 auto's, 1 van voren en 1 van achteren naderend, alsof ze het afgesproken hadden!! Na mijn uitleg dat er echt NIETS aan de hand was, maar het lokale regenbuitje zo goed als finito was konden ook wij weer verder ;)

Hier in Cortez aangekomen eerst weer de lokale Wal-Mart bezocht. Naast de nodige voedingssupplementen (brood, kaas, Jack Daniels en een paar sportschoenen voor Urs) bij de Best Western alhier aangemeerd, goeie service, lawaaierige buurman. Misschien dat het helpt, de TV naar de muur draaien, volume op 10 en wij buiten een pafje doen (Urs dan) en internetten.. een uurtje nu zo ongeveer ;)

Ursula had weer een zware dag. Hoofdpijn, slaapgebrek en vermoeid, dat houdt ook maar niet op. En mijn snurken ook niet, wat dat betreft beiden échte die-hards!! :P
Tot nu toe is de vakantie nog niet écht genieten zoals je op vakanties kúnt genieten! Natuurlijk wél van het samen hier zijn en dit samen beleven maar wát we doen en zien dát knalt er nog niet echt in op een ontspannen en "genieten" manier.
We hebben elkaar beloofd het beter aan te pakken. We gaan op bed, morgen er VROEG uit, ontbijten en dan naar de Mesa Verde rotswoningen toe. Kijken, genieten, zien... zien of het lukt dan ;)
Voor nu, vanuit Cortez, Colorado bijna kwart over 12 (eigenlijk alweer te laat), over en sluiten!
Daar in Nederland, goedemorgen allemaal!!

René en Ursula