Een klein inhaalslagje qua tekst en foto's, ook al gaan we er vroeg in en morgen vroeg uit de veren (voor het eerst in 7 dagen tijd, eens kijken of dat bevalt) toch nog even snel het thuisfront en alle trouwe lezers bijpraten!
EERST DE TEKST, DAN DE FOTO's! FOTO'S VAN VANDAAG VOLGEN MORGEN !
***********************************
Om te beginnen bij eergisteren, de dag van Palm Springs via Joshua Tree naar Williams.
Een lange dag was het, vele vele kilometers voor de boeg maar dat wisten we.
Te laat vertrokken vanuit het goed hete Palm Springs op weg naar Joshua Tree National Park, bekend om zijn Yucca bomen. De rit erheen duurde wat langer dan gedacht, de entree van het park ligt gelukkig vlak aan de snelweg en een kleine 10 minuten later stonden we bij het visitor center.
Als er een prijs voor de meest onbehulpzame en onvriendelijke Park Ranger uitgedeeld mag worden is dat wel aan de miep die ons de Nationale Parken-pas verkocht. Wát een ongeïnteresseerd stuk onpersoonlijke robot. Geld vangen en oprotten met een glimlach, zoiets.
Desalwelteplus gingen we, met in het achterhoofd een rijroute door het park heen, beginnen aan de rit. We kwamen er al gauw achter dat er eigenlijk, voor ons, teveel leuke plekken waren waar we hadden willen stoppen maar vanwege het tijdsgebrek (voor de rest van de dag) dat eigenlijk niet kon.
Echt zonde, dit is voor ons een park waar we zeker nog een keer naar terugwillen en dan uitgebreid de tijd nemen voor het uitstappen en bekijken. Zoveel verschillende dingen kun je hier zien op een relatief klein afstandje, verschillende cactussen en diverse rotspartijen en de Yucca's natuurlijk. We hadden allebei een naar gevoel erover dat we er niet aan toekwamen om te stoppen waar we dat wilden. Desondanks toch wel genoeg foto's geschoten voor de herinnering.
Eénmaal het park uit had ik de route strak in het hoofd en in de TomTom. Nog een behoorlijke klim en daling kwamen we onderweg tegen (met al sinds dag 1 ploppende oortjes van het drukverschil), de spoorwegovergang bij Amboy waar nog 2 goederentreinen langskwamen (Berry, zeg maar tegen Bart T. dat ik zijn tip niet vergeten ben!!)
en daarna was het doorkarren via een heel divers landschap naar Williams.
Patrick, wéér een cruiser!! Nét over de stateline met Utah geknipt met mijn Kodak die hangt aan een Lidl-zuignap constructie aan het raam! Nogmaals dank aan Kristaan D voor het halen en opsturen van die dingetjes, ENORM handig voor "door het raam opnames"!!
Ursula was al bekaf en heeft in de auto nog wat liggen tukken terwijl Fopje met de cruisecontrol lekker doortufde. Nabij Kingman leek het erop dat ik zonder problemen op deze tank peut nog Williams halen zou, maar zo'n 30 kilometer voor Seligman aan Route66 begon het wijzertje toch wel behoooooooorlijk dicht bij de rode gevarenzone te komen!
Het leek erop dat zelfs Seligman krapjes zou worden en in het donker langs de kant van een snelweg staan hier, zonder telefoonbereik, dát leek me nou niks!!
Steeds langzamer rijdend (Berry, wederom voor Bart T een reminder;)) rolde ik de Chevron bij Seligman binnen.
Mijn rug was natter dan de inhoud van mijn tank!! PFOE! !!
In Williams, ook een Route66 stadje en ERG touristisch, kozen we de eerste de beste slaapplek uit, het was mooi geweest en het was tijd te gaan liggen.
Nog een warme hap gehaald bij een bar/café en toen de pasta achter de kiezen was gingen de luikjes toe. Een vermoeiende, lange en qua vakantie-plezier een teleurstellende dag.
De volgende dag, donderdag dus, Grand Canyon stond op het programma!
Ursula had wéér slecht geslapen, ze heeft het echt zwaar. Periodes van dodelijke vermoeidheid en dan ineens weer genoeg energie. Het scheelt dat het voornamelijk rijden is wat we doen, dus daar waar het lukt doet ze af en toe toch even de oogjes dicht.
Ik begin behoorlijk handig te worden inmiddels met de koffers, tassen en plastic zakjes achterin een plaatsje te geven, mijn rondetijden worden steeds korter met het in- en uitladen :P
Vol goede moed naar de Grand Canyon toe. Onderweg aan de linkerkant is nog een klein vliegveldje waar een museum gevestigd is. Een korte stop voor 2 foto's van een Constellation en een type wat ik moet opzoeken in de kleuren van de Blue Angeles en toen weer door. NIET lekker op de plaat te zetten dat spul, maar voila!
Nog een warme hap gehaald bij een bar/café en toen de pasta achter de kiezen was gingen de luikjes toe. Een vermoeiende, lange en qua vakantie-plezier een teleurstellende dag.
De volgende dag, donderdag dus, Grand Canyon stond op het programma!
Ursula had wéér slecht geslapen, ze heeft het echt zwaar. Periodes van dodelijke vermoeidheid en dan ineens weer genoeg energie. Het scheelt dat het voornamelijk rijden is wat we doen, dus daar waar het lukt doet ze af en toe toch even de oogjes dicht.
Ik begin behoorlijk handig te worden inmiddels met de koffers, tassen en plastic zakjes achterin een plaatsje te geven, mijn rondetijden worden steeds korter met het in- en uitladen :P
Vol goede moed naar de Grand Canyon toe. Onderweg aan de linkerkant is nog een klein vliegveldje waar een museum gevestigd is. Een korte stop voor 2 foto's van een Constellation en een type wat ik moet opzoeken in de kleuren van de Blue Angeles en toen weer door. NIET lekker op de plaat te zetten dat spul, maar voila!
Ik kén hem uit mijn Buck Danny stripboekjes maar ik kan nu even niet op het type komen ;)
We kwamen om 12 uur in de GC aan. Laat weer.. ja...
Eerst wat boodschapjes doen! Ook de inwendige mens verzorgen we maar zo goed en kwaad als het kan, die Amerikaanse cuisine kan toch niet echt op tegen een stamppot boerenkool hoor!!
Na het eerste uitkijkpunt een "ja, leuk" gevoel. Misschien dat een picknick onder bomen niet alleen de eetlust zou stillen maar ook het vakantiegevoel en genieten zou bevorderen.
Gadegeslagen door een soort van mega-kraai die héle interssante geluiden maak teste ik direct mijn afstandsbediening van de camera uit, zou het DIT knopje zijn.. KLIK!!
Eerst wat boodschapjes doen! Ook de inwendige mens verzorgen we maar zo goed en kwaad als het kan, die Amerikaanse cuisine kan toch niet echt op tegen een stamppot boerenkool hoor!!
Na het eerste uitkijkpunt een "ja, leuk" gevoel. Misschien dat een picknick onder bomen niet alleen de eetlust zou stillen maar ook het vakantiegevoel en genieten zou bevorderen.
Gadegeslagen door een soort van mega-kraai die héle interssante geluiden maak teste ik direct mijn afstandsbediening van de camera uit, zou het DIT knopje zijn.. KLIK!!
Ja dus...
Na de bammetjes gingen we daarna weer door naar de volgende uitkijkpunten.
Wéér zo'n "ja, leuk" gevoel. Het bosbrandje en de bijbehorende rook waar we doorheen reden vanaf de General Store was nog spectaculairder....
Potdomme!! We staan hier wél aan de Grand Canyon!! Een 3.2 miljard jaar oud stukje natuur en dan ook nog eens geen GSM-bereik meer.... stel je eens voor hoe die eerste aardbewoners zich gevoeld moeten hebben destijds!... zonder GSM bereik!
Het volgende uitkijkpunt dan maar proberen. Op het weggetje er naartoe liep aan de linkerkant een beest.
Is het een wolf? riep ik ! Ursula zetten haar bril op een begon te lachen! "Nee gekkie! Dat is een coyote!!" Ze herkende het beest diréct, alsof ze met al haar boeken-wijsheid over de Native Americans zonder twijfel alle dieren uit de Indiaanse totems kan herkennen;) Had mijn eigen Midas Dekker-tje het toch bij het rechte eind!
3 fotootjes en weer door :P
Bij het uitkijkpunt was het uitzicht over de Grand Canyon van een iets ander kaliber dan de vorige 2 stops. We kregen meer zicht op de diepte, de afstanden, verschillende lagen en kleuren.
Maar wéér geen "zowwwwwwwwwwwwww wat mooi!" gevoel. Nee, maf he.
Wel genoeg fotootjes geklikt natuurlijk, misschien dat dat vorig genoemde gevoel alsnog komt bij het terugkijken van die foto's. Je weet het maar nooit.
Wel genoeg fotootjes geklikt natuurlijk, misschien dat dat vorig genoemde gevoel alsnog komt bij het terugkijken van die foto's. Je weet het maar nooit.
Na een goed kwartiertje de ogen de kost te hebben gegeven was het weer rustig doortuffen. Opmerkelijk genoeg is die Canyon dan wel reuzelang, het aantal uitzichtpunten is eigenlijk maar relatief weinig op die afstand. De volgende stop was bij de "desert watchtower".
Er kwam al wat bewolking opzetten, de wind werd was frisser, mijn windjes werden viezer maar dat mocht het plezier van dit uitzicht niet verminderen!
Geholpen door een vriendelijk Canadees paar werden wíj op de foto gezet, en omgekeerd heb ik hen op de foto geknald. Deze mensen waren, zo leek het, wat meer en oprecht geïnteresseerd in het babbeltje maken dan de meeste Amerikanen en na wat vriendelijke woorden over en weer was het weer tijd door te tuffen. Nou ja, tijd, er zat genoeg speling in de planning om toch nog voor het donker aan te komen.
Dat lukte dus niet ;) Onderweg naar Page konden we nog wel genieten van de oranje avondgloed die de zon op de bergen aan onze rechterkant op de toppen gooiden. Het was alleen van korte duur!
Dat lukte dus niet ;) Onderweg naar Page konden we nog wel genieten van de oranje avondgloed die de zon op de bergen aan onze rechterkant op de toppen gooiden. Het was alleen van korte duur!
Weer werd het heel vlot donker en we hadden toen nog ongeveer een uurtje rijden te gaan.
Inmiddels zat Ursula al heel lang met samengeknepen benen maar nergens hier een openbaar toilet te bekennen zoals op de Duitse snelwegen dat om de 5 kilometer is! Na een mega-klim tegen weer een leuk bergje op.. én af... hield ze het toch echt niet meer :P Het was tijd om weer eens het territorium af te bakenen op onbekend terrein. Van de weg af, motor uit, deur open, lichten uit, die Hose nach untern und zeiken..... Waarschijnlijk is dit stukje berg net ten zuiden van Page na gisteren het meest vruchtbare in de wijde omtrek gezien de hoeveelheid vocht die er geloosd is.....
Inmiddels zat Ursula al heel lang met samengeknepen benen maar nergens hier een openbaar toilet te bekennen zoals op de Duitse snelwegen dat om de 5 kilometer is! Na een mega-klim tegen weer een leuk bergje op.. én af... hield ze het toch echt niet meer :P Het was tijd om weer eens het territorium af te bakenen op onbekend terrein. Van de weg af, motor uit, deur open, lichten uit, die Hose nach untern und zeiken..... Waarschijnlijk is dit stukje berg net ten zuiden van Page na gisteren het meest vruchtbare in de wijde omtrek gezien de hoeveelheid vocht die er geloosd is.....
Ook dit hoort bij het alledaagse leven ;)
Opgelucht qua adem en onderbuik reden we door, naar de Wal-mart in Page. De Deen in Hoorn is hierbij vergeleken een zielig dorps-kraampje ergens in een onderontwikkeld dorp in Bulgarije.
En dan was dit nog niet eens een grote.....
Na een uur niksen aldaar, een drive-through menu besteld (alweer? ja, alweer) en toen in de Motel8 gecrashed.
Concluderend, wéér een zo-zo dagje door de vermoeidheid en het niet écht vakantiegevoel wat we erbij hebben. Maar tóch, dit beleven we toch maar weer mooi sámen, en zo ís het wel!
Na een (weer) slecht nachtje hebben we het tot de uitcheck-tijd in de hotelkamer rustig aan gedaan. Omdat we de avond ervoor besloten hadden Antelope Canyon geschrapt hadden vanwege de vermoeidheid (na bijna 2 uur vergaderen inclusief notulen, internet, map etc etc:0) zou het reisschema alleen nog Monument Valley omvatten en dan doorrijden naar Cortez, Colorado vlakbij de Mesa Verde.
Nou, die Monument Valley hè..... Die hebben we dus gemist.... De afslag dan.
Ja, die typische bergen díe hebben we wel gezien! Maar dat hele klote-weggetje naar het visitor centre toe, géén idee wanneer ik die gemist heb!
Je wilt niet weten hoeveel tijd ik erin heb gestoken om die route practisch uit mijn hoofd te leren, de TomTom in te stellen en dan nog stráááááál voorbij de afslag tuffen.!!....
Ja, ik zou als excuus aan kunnen dragen dat vlák voor de afslag naar Monument Valley je de staat Utah inrijdt, en ik dus mijn TomTom moest instellen : Configuratiescherm, Kaartbeheer, Kaart wisselen, Utah, ja? Ok... en tóen waren we al 17 kilometer verder...... Het is hier allemaal ook zo verdomde uitgestrekt, tegen de tijd dát je doorhebt dat je er voorbij bent zit je ook direct een gruwelijk end verder, althans, ongemerkt verder dan in die superdeluxe "tuftuf mobiel" zoals Urs onze Cadillac DTS net omschreef :P
Wat doe je dan? Terug of niet? Nou, een broodje smeren doe je dan. Vanuit de kofferbak met het rode stof van dit gebied onder je schoenen en dan maar even balen. De broodjes waren overigens weer prima hoor, en het nieuw gekochte mesje bij de Wal-mart doet het uitstekend als appelsnijder :)
Speciaal voor moeders heb ik een stukje steen meegenomen, dus Ma, de Grand Canyon is dan Niet gelukt, wél een stukje rots/steen vanuit 17 kilometer voorbij Monument Valley, ook goed?
Ziehier het bewijs :D
En dan was dit nog niet eens een grote.....
Na een uur niksen aldaar, een drive-through menu besteld (alweer? ja, alweer) en toen in de Motel8 gecrashed.
Concluderend, wéér een zo-zo dagje door de vermoeidheid en het niet écht vakantiegevoel wat we erbij hebben. Maar tóch, dit beleven we toch maar weer mooi sámen, en zo ís het wel!
Na een (weer) slecht nachtje hebben we het tot de uitcheck-tijd in de hotelkamer rustig aan gedaan. Omdat we de avond ervoor besloten hadden Antelope Canyon geschrapt hadden vanwege de vermoeidheid (na bijna 2 uur vergaderen inclusief notulen, internet, map etc etc:0) zou het reisschema alleen nog Monument Valley omvatten en dan doorrijden naar Cortez, Colorado vlakbij de Mesa Verde.
Nou, die Monument Valley hè..... Die hebben we dus gemist.... De afslag dan.
Ja, die typische bergen díe hebben we wel gezien! Maar dat hele klote-weggetje naar het visitor centre toe, géén idee wanneer ik die gemist heb!
Je wilt niet weten hoeveel tijd ik erin heb gestoken om die route practisch uit mijn hoofd te leren, de TomTom in te stellen en dan nog stráááááál voorbij de afslag tuffen.!!....
Ja, ik zou als excuus aan kunnen dragen dat vlák voor de afslag naar Monument Valley je de staat Utah inrijdt, en ik dus mijn TomTom moest instellen : Configuratiescherm, Kaartbeheer, Kaart wisselen, Utah, ja? Ok... en tóen waren we al 17 kilometer verder...... Het is hier allemaal ook zo verdomde uitgestrekt, tegen de tijd dát je doorhebt dat je er voorbij bent zit je ook direct een gruwelijk end verder, althans, ongemerkt verder dan in die superdeluxe "tuftuf mobiel" zoals Urs onze Cadillac DTS net omschreef :P
Wat doe je dan? Terug of niet? Nou, een broodje smeren doe je dan. Vanuit de kofferbak met het rode stof van dit gebied onder je schoenen en dan maar even balen. De broodjes waren overigens weer prima hoor, en het nieuw gekochte mesje bij de Wal-mart doet het uitstekend als appelsnijder :)
Speciaal voor moeders heb ik een stukje steen meegenomen, dus Ma, de Grand Canyon is dan Niet gelukt, wél een stukje rots/steen vanuit 17 kilometer voorbij Monument Valley, ook goed?
Ziehier het bewijs :D
(voor nu de laatste foto, de rest volgt nog)
Wederom is in dit gebied een stukje land door Ursula ingezegend met wij(fen)water en de bloemetjes zullen het er weer goed doen hier in dit vochtige stukje van 1 meter bij 1 meter.... Toch handig een rok!!
Hopsa, richting Mexican Hat. Een stuk rots óp een stuk rots wat moet lijken op een Mexicaanse hoed. Het zou ook een Franse Baret kunnen zijn maar dát zullen de Amerikanen natuurlijk nóóit beamen:P
Het toeval wilde, terwijl je denkt met zijn tweetjes helemaal alleen in dit stukje nauwelijks-iemand-op-de-weg-land te staan dat een Fransman mij zo ineens uit het niets (Hans Klok imitatie) nog in zijn beste Engels duidelijk wilde maken dat net even verderop een weggetje nóg dichter naar die Parijse alpino-pet leidde.
"Joe vant toee teeek piktjoors of zie rokk? A littul bit fuder iezz a rood toee ziee rokk!" ... glimlach glimlach Yessss Yessss.. en gas geven... mafkees, wel een Franse mafkees die zijn best deed maar tóch.... ;)
En ik eerst nog denken dat hij wilde dat ik van hem een foto moest maken... ;) Ik ben al heel slecht in Frans maar een Fransman die heel slecht in Engels is dát is voor mij helemáál koeterwaals!
Het landschap is, moet ik wél zeggen (om toch ook wat positieve dingen te vermelden) wél adembenemend en soms ademhappend mooi en afwisselend. Binnen een half uurtje rij je van de éne rotssoort en bergfiguren naar de andere, afgewisseld door prachtige vergezichten en uitgestrekte vlaktes. En dat is UREN lang dus zo. Van het éne panorama naar de andere, kronkelweggetje naar beneden en het ziet er weer héél anders uit, en weer úren lang!
Hoe ver je kunt zien: natuur. Alleen een asfaltstreep, dan weer recht dan weer kronkelend, en verder natuur. Vooral het stukje in Colorado richting Cortez. Links natuur, rechts natuur, achter je natuur. Ja, boven je dan níet, dát is lucht, dat weet ik ook wel, maar verder... níks behalve asfalt, echt zo vér als je kunt zien, en dat is best ver vanaf een heuveltop en bergpassage!! Dat op zich maakt voor mij het autorijden extra leuk. Spelen met die knopjes op het stuur (je ontdekt er steeds meer, maar geen idee wat ze doen) is al geweldig maar dat uitzicht erbij:fenomenaal, de hand van Ursula in de mijne: Onbeschrijflijk. Dit saampies te beleven: onbetaalbaar. Voor al het andere: Mastercard!
Cortez inrollend werd het nog nét aan alweer schemerig wat weer wat mooie foto's opleverde vanuit Ursula's raam (waar ze al behoorlijk bedreven in aan het worden is, en ik in het spontaan remmen daarvoor).
Daarover gesproken, tussen het plaatsje Aneth en de staatsgrens met Colorado stopte een vriendelijk Amerikaans paar nog om te vragen of alles in orde was.
Ik stond namelijk met de knipperlichten (nee, nog niet met zwaailicht) aan half op de weg omdat Ursula gehurkt langs de kant van de weg een nieuw kanaal aan het openen was. "Hierbij Doop ik U..." en dat was het dan ook direct.... :P
Al 2 uur geen auto gezien, uit pure nood weer een noodstop om te condenseren en wat denk je: PROMPT 2 auto's, 1 van voren en 1 van achteren naderend, alsof ze het afgesproken hadden!! Na mijn uitleg dat er echt NIETS aan de hand was, maar het lokale regenbuitje zo goed als finito was konden ook wij weer verder ;)
Hier in Cortez aangekomen eerst weer de lokale Wal-Mart bezocht. Naast de nodige voedingssupplementen (brood, kaas, Jack Daniels en een paar sportschoenen voor Urs) bij de Best Western alhier aangemeerd, goeie service, lawaaierige buurman. Misschien dat het helpt, de TV naar de muur draaien, volume op 10 en wij buiten een pafje doen (Urs dan) en internetten.. een uurtje nu zo ongeveer ;)
Ursula had weer een zware dag. Hoofdpijn, slaapgebrek en vermoeid, dat houdt ook maar niet op. En mijn snurken ook niet, wat dat betreft beiden échte die-hards!! :P
Tot nu toe is de vakantie nog niet écht genieten zoals je op vakanties kúnt genieten! Natuurlijk wél van het samen hier zijn en dit samen beleven maar wát we doen en zien dát knalt er nog niet echt in op een ontspannen en "genieten" manier.
We hebben elkaar beloofd het beter aan te pakken. We gaan op bed, morgen er VROEG uit, ontbijten en dan naar de Mesa Verde rotswoningen toe. Kijken, genieten, zien... zien of het lukt dan ;)
Voor nu, vanuit Cortez, Colorado bijna kwart over 12 (eigenlijk alweer te laat), over en sluiten!
Daar in Nederland, goedemorgen allemaal!!
René en Ursula
Wederom is in dit gebied een stukje land door Ursula ingezegend met wij(fen)water en de bloemetjes zullen het er weer goed doen hier in dit vochtige stukje van 1 meter bij 1 meter.... Toch handig een rok!!
Hopsa, richting Mexican Hat. Een stuk rots óp een stuk rots wat moet lijken op een Mexicaanse hoed. Het zou ook een Franse Baret kunnen zijn maar dát zullen de Amerikanen natuurlijk nóóit beamen:P
Het toeval wilde, terwijl je denkt met zijn tweetjes helemaal alleen in dit stukje nauwelijks-iemand-op-de-weg-land te staan dat een Fransman mij zo ineens uit het niets (Hans Klok imitatie) nog in zijn beste Engels duidelijk wilde maken dat net even verderop een weggetje nóg dichter naar die Parijse alpino-pet leidde.
"Joe vant toee teeek piktjoors of zie rokk? A littul bit fuder iezz a rood toee ziee rokk!" ... glimlach glimlach Yessss Yessss.. en gas geven... mafkees, wel een Franse mafkees die zijn best deed maar tóch.... ;)
En ik eerst nog denken dat hij wilde dat ik van hem een foto moest maken... ;) Ik ben al heel slecht in Frans maar een Fransman die heel slecht in Engels is dát is voor mij helemáál koeterwaals!
Het landschap is, moet ik wél zeggen (om toch ook wat positieve dingen te vermelden) wél adembenemend en soms ademhappend mooi en afwisselend. Binnen een half uurtje rij je van de éne rotssoort en bergfiguren naar de andere, afgewisseld door prachtige vergezichten en uitgestrekte vlaktes. En dat is UREN lang dus zo. Van het éne panorama naar de andere, kronkelweggetje naar beneden en het ziet er weer héél anders uit, en weer úren lang!
Hoe ver je kunt zien: natuur. Alleen een asfaltstreep, dan weer recht dan weer kronkelend, en verder natuur. Vooral het stukje in Colorado richting Cortez. Links natuur, rechts natuur, achter je natuur. Ja, boven je dan níet, dát is lucht, dat weet ik ook wel, maar verder... níks behalve asfalt, echt zo vér als je kunt zien, en dat is best ver vanaf een heuveltop en bergpassage!! Dat op zich maakt voor mij het autorijden extra leuk. Spelen met die knopjes op het stuur (je ontdekt er steeds meer, maar geen idee wat ze doen) is al geweldig maar dat uitzicht erbij:fenomenaal, de hand van Ursula in de mijne: Onbeschrijflijk. Dit saampies te beleven: onbetaalbaar. Voor al het andere: Mastercard!
Cortez inrollend werd het nog nét aan alweer schemerig wat weer wat mooie foto's opleverde vanuit Ursula's raam (waar ze al behoorlijk bedreven in aan het worden is, en ik in het spontaan remmen daarvoor).
Daarover gesproken, tussen het plaatsje Aneth en de staatsgrens met Colorado stopte een vriendelijk Amerikaans paar nog om te vragen of alles in orde was.
Ik stond namelijk met de knipperlichten (nee, nog niet met zwaailicht) aan half op de weg omdat Ursula gehurkt langs de kant van de weg een nieuw kanaal aan het openen was. "Hierbij Doop ik U..." en dat was het dan ook direct.... :P
Al 2 uur geen auto gezien, uit pure nood weer een noodstop om te condenseren en wat denk je: PROMPT 2 auto's, 1 van voren en 1 van achteren naderend, alsof ze het afgesproken hadden!! Na mijn uitleg dat er echt NIETS aan de hand was, maar het lokale regenbuitje zo goed als finito was konden ook wij weer verder ;)
Hier in Cortez aangekomen eerst weer de lokale Wal-Mart bezocht. Naast de nodige voedingssupplementen (brood, kaas, Jack Daniels en een paar sportschoenen voor Urs) bij de Best Western alhier aangemeerd, goeie service, lawaaierige buurman. Misschien dat het helpt, de TV naar de muur draaien, volume op 10 en wij buiten een pafje doen (Urs dan) en internetten.. een uurtje nu zo ongeveer ;)
Ursula had weer een zware dag. Hoofdpijn, slaapgebrek en vermoeid, dat houdt ook maar niet op. En mijn snurken ook niet, wat dat betreft beiden échte die-hards!! :P
Tot nu toe is de vakantie nog niet écht genieten zoals je op vakanties kúnt genieten! Natuurlijk wél van het samen hier zijn en dit samen beleven maar wát we doen en zien dát knalt er nog niet echt in op een ontspannen en "genieten" manier.
We hebben elkaar beloofd het beter aan te pakken. We gaan op bed, morgen er VROEG uit, ontbijten en dan naar de Mesa Verde rotswoningen toe. Kijken, genieten, zien... zien of het lukt dan ;)
Voor nu, vanuit Cortez, Colorado bijna kwart over 12 (eigenlijk alweer te laat), over en sluiten!
Daar in Nederland, goedemorgen allemaal!!
René en Ursula
2 opmerkingen:
Zoww, ik ben weer helemaal bijgelezen, super hoor, fantastisch daar !
Geniet maar lekker, voor je 't weet zijn de weekjes om.
Groetjes vanuit het Brabantse, *puft nog ff verder*
Anneke
Schaam je niet, wij hadden de afslag naar Monument valley ook gemist:-D. Leuke log om te lezen wel en ik hoop dat jullie vermoeidheid verdwijnt.
Een reactie posten